Do życia trzeba dorastać jak do gór ...: lipca 2013

Dzień zapowiadał się ładnie..plany ambitne..Polski Grzebień i Wysoka ... towarzysze - odpowiedni.
4.20 wyjazd..8 ruszamy ze słowackiego Smokowca. Nic nie zapowiadało tego co potem się wydarzy....

Z Domu Śląskiego ruszamy w dobrych humorach i niezłej pogodzie...zauroczeni pięknem Tatr prowadzimy głębokie i głupie rozmowy... bo takie są góry...pozwalają wyciągać z człowieka prawdę, ale i zakładają mu kolorowe okulary, które pozwalają spojrzeć na świat z przymrużeniem oka...nawet obu oczu:) idziemy ....

Docieramy na szczyt Grzebienia...pamiątkowe zdjęcie ...

i .... góry pokazują nam swoje ciemne odbicie...po rozłączeniu grupy na 3 drużyny pogoda zaczyna się drastycznie psuć...najpierw burza z piorunami, potem godzinny grad, a na koniec czterogodzinny deszcz...idziemy...nie mamy wyjścia...

w myślach i sercu słychać dźwięk dawno niesłyszanej modlitwy ..."Ojcze Nasz ...bądź wola Twoja...tak i na ziemi....ale nas zbaw... " ....
Bóg zesłał nam anioła...który duży kawałek drogi niósł każdego z nas na swoich ramionach...dodawał nam sił i nadziei, że to już koniec ciągle dłużącej się drogi do doliny ...
Szczęśliwie doszliśmy do samochodów, a na koniec czekała nas nagroda... ale czekała na tych co umieją patrzeć i dostrzegać, to co ukryte jest w codzienności każdego dnia... Spektakl zachodu słońca podzielony na następujące sceny: